تعریف Last In, First Out (LIFO): توضیح روش هزینه موجودی
Last In, First Out (LIFO) چیست؟
Last in, first out (LIFO) روشی است که برای محاسبه موجودی استفاده می شود که آخرین اقلام تولید شده را به عنوان اولین فروش ثبت می کند. تحت LIFO، بهای تمام شده جدیدترین محصولات خریداری شده (یا تولید شده) اولین محصولی است که به عنوان بهای تمام شده کالای فروخته شده (COGS) هزینه می شود، به این معنی که هزینه کمتر محصولات قدیمی به عنوان موجودی کالا گزارش می شود.
دو روش جایگزین برای بهای تمام شده موجودی شامل اول ورود، اول خروج (FIFO)، که در آن قدیمی ترین اقلام موجودی به عنوان فروخته شده ثبت می شود، و روش متوسط بهای تمام شده، که میانگین موزون تمام واحدهای موجود برای فروش را در طول دوره حسابداری دریافت می کند. سپس از میانگین هزینه برای تعیین COGS و موجودی نهایی استفاده می کند. با ایران گواه همراه باشید.
نکات کلیدی:
- Last in, first out (LIFO) روشی است که برای حسابداری موجودی استفاده می شود.
- تحت LIFO، هزینه های جدیدترین محصولات خریداری شده (یا تولید شده) اولین هزینه ای است که هزینه می شود.
- LIFO فقط در ایالات متحده استفاده می شود و با اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) اداره می شود.
- روشهای دیگر برای حسابداری موجودی شامل اولین ورود، اولین خروج (FIFO) و روش هزینه متوسط است.
- استفاده از LIFO معمولاً درآمد خالص را کاهش می‌دهد، اما زمانی که قیمت‌ها در حال افزایش هستند، سود مالیاتی دارد.
درک Last In, First Out (LIFO)
Last in, first out (LIFO) فقط در ایالات متحده استفاده می شود که در آن می توان از هر سه روش بهای تمام شده موجودی تحت اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) استفاده کرد. استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی (IFRS) استفاده از روش Last In, First Out را ممنوع کرده است.
شرکت‌هایی که از ارزیابی موجودی LIFO استفاده می‌کنند، معمولاً شرکت‌هایی هستند که دارای موجودی نسبتاً بزرگی هستند، مانند خرده‌فروشان یا نمایندگی‌های خودرو، که می‌توانند از مالیات‌های کمتر (زمانی که قیمت‌ها در حال افزایش است) و جریان‌های نقدی بالاتر استفاده کنند.
اگرچه بسیاری از شرکت‌های آمریکایی ترجیح می‌دهند از FIFO استفاده کنند، زیرا اگر شرکتی هنگام ثبت مالیات از ارزش‌گذاری LIFO استفاده کند، هنگام گزارش نتایج مالی به سهامداران نیز باید از LIFO استفاده کند که باعث کاهش درآمد خالص و در نهایت سود هر سهم می‌شود.
آخرین ورود، اولین خروج (Last In, First Out)، تورم، و درآمد خالص
هنگامی که تورم صفر وجود دارد، هر سه روش بهای تمام شده موجودی، نتیجه یکسانی را ایجاد می کنند. اما اگر تورم بالا باشد، انتخاب روش حسابداری می تواند به طور چشمگیری بر نسبت های ارزش گذاری تاثیر بگذارد. FIFO، LIFO، و هزینه متوسط تأثیر متفاوتی دارند:
- FIFO نشانه بهتری از ارزش موجودی نهایی (در ترازنامه) ارائه می‌کند، اما درآمد خالص را نیز افزایش می‌دهد زیرا موجودی‌هایی که ممکن است چندین سال قدمت داشته باشند برای ارزش‌گذاری COGS استفاده می‌شوند. افزایش درآمد خالص خوب به نظر می رسد، اما می تواند مالیات هایی را که یک شرکت باید بپردازد افزایش دهد.
- LIFO شاخص خوبی برای ارزش نهایی موجودی نیست، زیرا ممکن است ارزش موجودی را کمتر از حد اعلام کند. LIFO منجر به درآمد خالص (و مالیات) کمتر می شود زیرا COGS بالاتر است. با این حال، کاهش موجودی کمتری تحت LIFO در طول تورم وجود دارد.
- هزینه متوسط نتایجی را ایجاد می کند که بین FIFO و LIFO قرار می گیرد.
اگر قیمت ها در حال کاهش باشد، کاملا برعکس موارد فوق صادق است.
نمونه (LIFO) آخرین ورود، اولین خروج
فرض کنید شرکت A دارای 10 ویجت است. پنج ویجت اول هر کدام 100 دلار قیمت دارند و دو روز پیش وارد شدند. پنج ویجت آخر هر کدام 200 دلار قیمت داشتند و یک روز پیش وارد شدند. بر اساس روش LIFO برای مدیریت موجودی، آخرین ویجت های موجود اولین ویجت هایی هستند که فروخته می شوند. هفت ویجت فروخته شده است، اما حسابدار چقدر می تواند به عنوان هزینه ثبت کند؟
هر ویجت قیمت فروش یکسانی دارد، بنابراین درآمد یکسان است، اما هزینه ویجت ها بر اساس روش موجودی انتخاب شده است. بر اساس روش آخرین ورود، اولین خروج، آخرین موجودی در اولین موجودی فروخته شده است. این بدان معنی است که ویجت هایی که 200 دلار قیمت دارند ابتدا فروخته می شوند.
سپس این شرکت دو ویجت دیگر از 100 دلار را فروخت. در مجموع، هزینه ویجت ها تحت روش آخرین ورود، اولین خروج 1200 دلار یا پنج مورد در 200 دلار و دو ویجت در 100 دلار است. در مقابل، با استفاده از FIFO، ابتدا ویجت های 100 دلاری و سپس ویجت های 200 دلاری فروخته می شوند. بنابراین، هزینه ویجت های فروخته شده 900 دلار، یا پنج با قیمت 100 دلار و دو مورد با قیمت 200 دلار ثبت می شود.
به همین دلیل است که در دوره های افزایش قیمت، آخرین ورود، اولین خروج هزینه های بالاتری ایجاد می کند و درآمد خالص را کاهش می دهد که همچنین درآمد مشمول مالیات را کاهش می دهد. به همین ترتیب، در دوره های کاهش قیمت، آخرین ورود، اولین خروج هزینه های کمتری ایجاد می کند و درآمد خالص را افزایش می دهد که درآمد مشمول مالیات را نیز افزایش می دهد.
