FIFO: روش First In, First Out چیست و چگونه از آن استفاده کنید
FIFO چیست؟ FiFo به معنای “اولین ورود، اولین خروج” است و روشی است که در مدیریت موجودی استفاده می شود تا اطمینان حاصل شود که اولین اقلامی که وارد موجودی می شوند اولین مواردی هستند که هنگام حمل و نقل یا فروش خارج می شوند. این به جلوگیری از هدر رفتن منابع در محصولات قدیمی کمک می کند و تضمین می کند که مشتریان تازه ترین موجودی ممکن را دریافت می کنند. علاوه بر این، FiFo در فرآیندهای تولید و ساخت ضروری است زیرا تضمین می کند که هر جزء به ترتیب صحیح برای تولید محصول نهایی استفاده می شود.
با پیروی از سیستم FiFo، کسب‌وکارها می‌توانند از مزایای متعددی برخوردار شوند، از جمله بهبود رضایت مشتری به دلیل دریافت تازه‌ترین محصولات موجود. کاهش هزینه‌های ناشی از ذخیره‌سازی فقط موارد مورد نیاز به جای خرید بیش از حد؛ و بهره وری بهتر از استفاده صحیح از قطعات در طول فرآیندهای تولید. همچنین به کسب‌وکارها اجازه می‌دهد تا به سرعت اختلافات موجودی را شناسایی کنند، به سرعت سطوح موجودی را اصلاح کنند و عملیات خود را سازماندهی کنند.
به طور کلی، FiFo ابزاری حیاتی برای مشاغل در هر اندازه است زیرا به اطمینان از ارسال محصولات مناسب به مشتریان، استفاده صحیح از اجزا و کنترل هزینه ها کمک می کند. علاوه بر این، با پیاده‌سازی سیستم FiFo، کسب‌وکارها می‌توانند موجودی‌های خود را بهتر مدیریت کنند و کارایی را در سراسر جهان افزایش دهند. این امر منجر به افزایش نرخ رضایت مشتری و در نهایت افزایش سود خواهد شد.
First In, First Out (FIFO) چیست؟
First In, First Out که معمولاً به عنوان FIFO شناخته می شود، یک روش مدیریت دارایی و ارزیابی است که در آن دارایی هایی که ابتدا تولید یا به دست می آیند، ابتدا فروخته می شوند، مورد استفاده قرار می گیرند یا از بین می روند.
برای اهداف مالیاتی، FIFO فرض می‌کند که دارایی‌هایی با قدیمی‌ترین هزینه‌ها در بهای تمام شده کالای فروخته شده صورت سود و زیان (COGS) لحاظ می‌شود. دارایی‌های موجودی باقیمانده با دارایی‌هایی که اخیراً خریداری یا تولید شده‌اند تطبیق داده می‌شوند. با ایران گواه همراه باشید.
نکات کلیدی
- First In, First Out (FIFO) یک روش حسابداری است که در آن دارایی هایی که ابتدا خریداری یا تحصیل می شوند ابتدا کنار گذاشته می شوند.
- FIFO فرض می کند که موجودی باقیمانده شامل اقلامی است که آخرین خریداری شده اند.
- جایگزینی برای FIFO، LIFO یک روش حسابداری است که در آن دارایی هایی که در آخرین بار خریداری شده یا خریداری شده اند، ابتدا از بین می روند.
- اغلب، در یک بازار تورمی، هزینه های کمتر و قدیمی تر به بهای تمام شده کالاهای فروخته شده تحت روش FIFO اختصاص داده می شود، که منجر به درآمد خالص بالاتری نسبت به زمانی که از LIFO استفاده می شد، می شود.
آشنایی با روش First In, First Out (FIFO)
روش FIFO برای اهداف فرضی جریان هزینه استفاده می شود. در تولید، با پیشرفت اقلام به مراحل بعدی توسعه و با فروخته شدن اقلام موجودی تمام شده، هزینه های مربوط به آن محصول باید به عنوان هزینه شناسایی شود.
طبق FIFO، فرض بر این است که بهای تمام شده موجودی اولیه خریداری شده ابتدا شناسایی می شود. ارزش دلاری کل موجودی در این فرآیند کاهش می یابد زیرا موجودی از مالکیت شرکت حذف شده است. هزینه های مرتبط با موجودی ممکن است به روش های مختلفی محاسبه شود – یکی روش First In, First Out است.
شرایط اقتصادی معمول شامل بازارهای تورمی و افزایش قیمت ها می شود. در این شرایط، اگر FIFO قدیمی‌ترین هزینه‌ها را به بهای تمام شده کالای فروخته شده اختصاص دهد، این قدیمی‌ترین هزینه‌ها از نظر تئوری کمتر از آخرین موجودی خریداری شده با قیمت‌های متورم فعلی قیمت‌گذاری خواهند شد.
این هزینه کمتر منجر به درآمد خالص بالاتر می شود. همچنین، از آنجایی که جدیدترین موجودی کالا با قیمت‌های عموماً بالاتر خریداری شده است، مانده موجودی پایانی متورم است.
نمونه ای از FIFO
موجودی به عنوان هزینه هایی که اقلام برای فروش آماده می شوند، تخصیص می یابد. این ممکن است از طریق خرید موجودی یا هزینه های تولید، خرید مواد و استفاده از نیروی کار رخ دهد. این هزینه های تخصیصی بر اساس ترتیبی است که محصول در آن استفاده شده است و برای FIFO بر اساس چیزی است که ابتدا وارد شده است.
تصور کنید اگر یک شرکت 100 کالا را به قیمت هر کدام 10 دلار خریداری کند، سپس 100 کالای دیگر را به قیمت هر کدام 15 دلار خریداری کند. سپس، این شرکت 60 قلم کالا را فروخت. بر اساس روش FIFO، بهای تمام شده کالای فروخته شده برای هر یک از 60 مورد، 10 دلار در واحد است زیرا اولین کالایی که خریداری می شود اولین کالای فروخته شده است. از 140 قلم باقیمانده موجودی، ارزش 40 قلم 10 دلار در واحد و ارزش 100 قلم کالا 15 دلار در واحد است. این به این دلیل است که موجودی به روش اولین ورودی، اولین خروجی جدیدترین هزینه را به خود اختصاص می دهد.
با این موجودی باقیمانده از 140 واحد، فرض کنید شرکت 50 مورد دیگر را به فروش برساند. بهای تمام شده کالای فروخته شده برای 40 عدد از این کالاها 10 دلار است و کل سفارش اول 100 عددی به طور کامل فروخته شده است. 10 واحد دیگر فروخته شده هر کدام 15 دلار بهای تمام شده دارند و 90 واحد باقی مانده در موجودی هر کدام 15 دلار (جدیدترین قیمت پرداخت شده) ارزش دارند.
روش FIFO از این منطق پیروی می کند که برای جلوگیری از منسوخ شدن، یک شرکت ابتدا قدیمی ترین اقلام موجودی را می فروشد و جدیدترین اقلام را در موجودی نگهداری می کند. اگرچه روش ارزشیابی موجودی واقعی مورد استفاده نیازی به دنبال کردن جریان واقعی موجودی از طریق یک شرکت ندارد، واحد تجاری باید بتواند دلیل انتخاب استفاده از یک روش ارزیابی موجودی خاص را پشتیبانی کند.
FIFO در مقابل LIFO
روش ارزش گذاری موجودی در مقابل FIFO، LIFO است، که در آن آخرین کالای خریداری شده یا خریداری شده، اولین کالای خارج شده است. در اقتصادهای تورمی، این منجر به کاهش تورم هزینه‌های درآمد خالص و تراز پایانی پایین‌تر موجودی در مقایسه با First In, First Out می‌شود.
از بسیاری جهات، FIFO و LIFO متضاد هستند. به جای اینکه یک شرکت اولین کالای موجودی را بفروشد، آخرین مورد را می فروشد. در طول دوره‌های افزایش قیمت، این بدان معناست که کالای موجودی فروخته شده با قیمت تمام شده بالاتری از کالای فروخته شده تحت LIFO ارزیابی می‌شود. در نتیجه، هزینه‌های یک شرکت معمولاً در این شرایط بالاتر است، به این معنی که درآمد خالص تحت LIFO در مقایسه با FIFO در دوره‌های تورمی کمتر است.
همچنین پیامدهای ترازنامه ای بین این دو روش ارزش گذاری وجود دارد. از آنجا که اقلام موجودی گران‌تر معمولاً تحت LIFO فروخته می‌شوند، این اقلام موجودی گران‌تر به عنوان موجودی در ترازنامه تحت FIFO نگهداری می‌شوند. نه تنها درآمد خالص اغلب تحت First In, First Out بیشتر است، موجودی نیز اغلب بزرگتر است.
نکته: LIFO طبق استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی مجاز نیست.
FIFO در مقابل سایر روش های ارزش گذاری
موجودی میانگین هزینه
روش موجودی میانگین بهای تمام شده، هزینه یکسانی را به هر کالا اختصاص می دهد. روش بهای تمام شده متوسط با تقسیم بهای تمام شده کالا در موجودی بر تعداد کل اقلام موجود برای فروش محاسبه می شود. این منجر به درآمد خالص و موجودی نهایی موجودی بین FIFO و LIFO می شود.
ردیابی موجودی خاص
در نهایت، ردیابی موجودی خاص زمانی استفاده می شود که همه اجزای قابل انتساب به یک محصول نهایی شناخته شده باشند. اگر همه قطعات مشخص نباشند، استفاده از FIFO، LIFO یا هزینه متوسط مناسب است.
مزایا و معایب FIFO
بسیاری از کسب و کارها روش FIFO را ترجیح می دهند زیرا درک و پیاده سازی آن آسان است. این بدان معناست که بیانیه‌ها شفاف‌تر هستند و دستکاری حساب‌های مبتنی بر FIFO برای زیباتر کردن وضعیت مالی شرکت دشوارتر است. به همین دلیل، First In, First Out در برخی از حوزه های قضایی تحت استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی مورد نیاز است، و همچنین در بسیاری از حوزه های قضایی دیگر استاندارد است.
علاوه بر این، این روش همچنین از جریان طبیعی موجودی پیروی می کند: بیشتر مشاغل ترجیح می دهند ابتدا قدیمی ترین محصولات خود را بفروشند، زیرا می دانند که این محصولات به احتمال زیاد به دلیل ذخیره سازی طولانی مدت ارزش خود را از دست می دهند. این همچنین به این معنی است که حساب های شرکت ارزش موجودی فعلی را بهتر منعکس می کند زیرا محصولات فروخته نشده نیز جدیدترین آنها هستند.
با این حال، برخی از معایب وجود دارد. روش FIFO می تواند منجر به مالیات بر درآمد بیشتر برای شرکت شود، زیرا شکاف بیشتری بین هزینه و درآمد وجود دارد. این همچنین می تواند منجر به افزایش بیش از حد سود شرکت شود.
مزایا و معایب روش FIFO
مزایا
- درک و پیاده سازی آسان تر.
- از جریان طبیعی موجودی پیروی می کند.
- ارزش فعلی موجودی را بهتر از روش LIFO منعکس می کند.
- در برخی از حوزه های قضایی مورد نیاز است.
معایب
- به دلیل شکاف بین هزینه ها و درآمد، می تواند سود شرکت را بیش از حد اعلام کند.
- ممکن است شرکت با مالیات بر درآمد بالاتری مواجه شود.
- ممکن است واقعاً جریان موجودی را منعکس نکند، به ویژه برای صنایع نوآور
نتیجه گیری
روش First-In-First-Out یا روش FIFO یک روش استاندارد حسابداری است که فرض می‌کند دارایی‌ها به همان ترتیبی که خریداری می‌شوند فروخته می‌شوند. در برخی از حوزه های قضایی، همه شرکت ها ملزم به استفاده از روش FIFO برای حسابداری موجودی هستند. اما حتی در مواردی که مورد نیاز نیست، به دلیل سهولت و شفافیت آن یک استاندارد محبوب است.
پرسش های متداول
از کدام روش موجودی باید استفاده کنید؟
در برخی کشورها، FIFO روش حسابداری مورد نیاز برای پیگیری موجودی است، و همچنین در کشورهایی که اجباری نیست، محبوب است. از آنجایی که FIFO به عنوان روش حسابداری شفاف تلقی می شود، همچنین احتمال کمتری دارد که توسط مقامات مالیاتی مورد بررسی قرار گیرد. با این حال، روش LIFO مزایایی دارد. در حوزه‌های قضایی که این اجازه را می‌دهند، LIFO به شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا ابتدا آخرین هزینه‌های خود را فهرست کنند. از آنجا که هزینه ها در طول زمان افزایش می یابد، این می تواند منجر به کاهش مالیات شرکت ها شود. از آنجایی که این مسائل پیچیده هستند، مهم است که قبل از تغییر رویه های حسابداری شرکت، آنها را با یک حسابدار مطرح کنید.
چه زمانی از First In, First Out (FIFO) استفاده می شود؟
روش FIFO برای اهداف فرضی جریان هزینه استفاده می شود. در تولید، با پیشرفت اقلام به مراحل بعدی توسعه و با فروخته شدن اقلام موجودی تمام شده، هزینه های مربوط به آن محصول باید به عنوان هزینه شناسایی شود. تحت FIFO، فرض بر این است که بهای تمام شده موجودی خریداری شده ابتدا شناسایی می شود که ارزش دلاری کل موجودی را کاهش می دهد.
مزایای First In, First Out (FIFO) چیست؟
مزیت آشکار FIFO این است که پرکاربردترین روش ارزیابی موجودی در سطح جهانی است. همچنین این روش دقیق‌ترین روش برای همسویی جریان هزینه مورد انتظار با جریان واقعی کالا است که تصویر واقعی‌تری از هزینه‌های موجودی را به مشاغل ارائه می‌دهد. علاوه بر این، با فرض اینکه هزینه خرید موجودی جدیدتر از هزینه خرید موجودی قدیمی تر باشد، تأثیر تورم را کاهش می دهد. در نهایت باعث کاهش فرسودگی موجودی می شود.
سایر روش های ارزیابی موجودی چیست؟
نقطه مقابل FIFO، LIFO (آخرین ورود، اولین خروج) است، که در آن آخرین کالای خریداری شده یا خریداری شده، اولین کالای خروجی است. در اقتصادهای تورمی، این منجر به کاهش تورم هزینه‌های درآمد خالص و تراز پایانی پایین‌تر موجودی در مقایسه با FIFO می‌شود. موجودی میانگین بهای تمام شده روش دیگری است که هزینه یکسانی را به هر کالا اختصاص می دهد و منجر به درآمد خالص و پایان مانده موجودی بین FIFO و LIFO می شود. در نهایت، ردیابی موجودی خاص تنها زمانی استفاده می‌شود که همه اجزای قابل انتساب به یک محصول نهایی شناخته شده باشند.
FIFO چگونه محاسبه می شود؟
FIFO با اضافه کردن هزینه اولین اقلام موجودی فروخته شده محاسبه می شود. به عنوان مثال، اگر 10 واحد موجودی فروخته شد، قیمت 10 کالای اولیه خریداری شده به عنوان موجودی با هم جمع می شود. این برابر با قیمت تمام شده کالای فروخته شده است. بسته به روش ارزیابی انتخاب شده، هزینه این 10 مورد ممکن است متفاوت باشد.
آیا FIFO بهتر از LIFO است؟
برای برخی از شرکت ها، FIFO ممکن است بهتر از LIFO باشد زیرا این روش ممکن است جریان فیزیکی موجودی را بهتر نشان دهد. شرکتی را در نظر بگیرید که 100 واحد موجودی آماده فروش دارد. اگر شرکت 50 واحد دیگر از موجودی را به دست آورد، ممکن است فرض شود که شرکت ابتدا سعی خواهد کرد اقلام موجودی قدیمی را بفروشد. FIFO همچنین دارای چندین مزیت مالی نسبت به LIFO است. FIFO معمولاً در طول دوره های تورمی منجر به موجودی بالاتری در ترازنامه می شود. همچنین منجر به درآمد خالص بالاتر می شود زیرا بهای تمام شده کالاهای فروخته شده معمولاً کمتر است. در حالی که این ممکن است بهتر دیده شود، ممکن است منجر به بدهی مالیاتی بالاتر نیز شود.
